Rachel en Rens van Camping44 in Italië: over winnen ANWB-titel en coronatijd

Gefeliciteerd met jullie ANWB-titel ‘Beste kleine camping over de grens’! Kwam het als een verrassing?

Bedankt. Ja wij waren heel verrast! Zeker omdat wij geen ANWB-camping zijn. Eigenlijk zijn wij natuurlijk een agriturismo-camping, dat is een boerenbedrijf met kampeermogelijkheden (wij hebben olijfbomen en lavendel). Wij hadden het de andere twee campings ook gegund, maar nu zijn wij vooral trots en blij. Het is toch een waardering van onze gasten van de afgelopen twee jaren.

Hebben jullie veel reacties gekregen na deze winst?

Heel veel!! Via Instagram, Facebook en WhatsApp werden wij bedolven onder de positieve reacties. Niet alleen van familie en vrienden, maar ook van gasten en totaal onbekenden. Trouwens ook van andere eigenaren van campings, agriturismo’s etc.

Wat betekent deze titel voor jullie?

Wij beschouwen het als een eer. Ook als een beloning voor twee jaar hard werken, met tegenslagen en teleurstellingen. Maar vooral ook veel positieve zaken. Ons ‘fotoboek’ is ingevuld door al deze gebeurtenissen.

Hoe is het om eigenaar te zijn van Camping44 in Italië? En wat is minder leuk?

Het is fantastisch! Wij zijn begonnen op een verwaarloosd terrein met helemaal niets. Nu ontstaat er steeds meer een prachtige plek om te verblijven. Elke dag is anders en wij bepalen zelf wat we doen en hoe. Bovendien kunnen wij iedere dag genieten van het fantastische uitzicht op de (nu besneeuwde) bergen. In de herfst en winter zijn wij druk met het verder ‘bouwen’ aan alles. Nu aan een nieuw terras en twee cottages bijvoorbeeld.

In het hoogseizoen is het hard werken, maar ook dat is leuk. Dan is er natuurlijk de beloning van blije mensen die genieten van hun vakantie. Het leukst is toch wel het ontvangen van nieuwe gasten, hen vertellen over alle leuke dingen die er te doen en te zien zijn. Of de Italiaanse avond; terras vol, iedereen praat met iedereen, er wordt genoten van het Italiaanse eten en de wijn. Of wanneer de kinderen één minuut na aankomst al vrienden zijn voor het leven met kinderen die er al waren… Of..
Minder leuk: voor Rachel dat zij in de zomer nooit kan uitslapen, dat wij minder tijd hebben voor onze eigen kinderen (aandachtspunt!) en toch ook wel de stress nu die corona mee zich meebrengt (maar dat geldt natuurlijk voor de gehele wereld).

Hoe kwamen jullie in Italië terecht?

Rens heeft lang geleden al op campings in Italië gewerkt. Hij wilde heel graag naar Italië verhuizen en daar een eigen camping hebben. Toen wij een relatie kregen (wij werkten op dezelfde school in Amsterdam) kwam dat iedere keer naar voren. Na ons trouwen in Italië (!) zei Rachel: “Oké, schrijf maar een ondernemingsplan”. Dat was na twee weken klaar… en enkele jaren later (huizen zoeken, financiering regelen) woonden wij in Loro Piceno!

In 2019 deden jullie mee aan het tv-programma Wij Emigreren. Hoe was het om mee te doen en jezelf terug te zien?

In eerste instantie wilden wij niet aan zo’n programma meedoen. Toch besloten wij na gesprekken (en toestemming van onze zoons haha) het wel te doen. Alles was in overleg en wij konden goed opschieten met de crew. De eerste keer terug zien was best emotioneel door de verschrikkelijke storm die over ons terrein raasde. De tweede keer was samen met heel veel gasten. Dat was echt bijzonder, omdat zij nu konden zien wat wij allemaal al hadden gedaan en beleefd voordat wij open konden.

En wat heeft deelname jullie gebracht?

Veel publiciteit en natuurlijk veel beeldmateriaal van onze eerste maanden. Toen wij terug waren in Amstelveen en Amsterdam werden wij zelfs herkend op straat, haha. Helaas is het programma gestopt en is er nooit een vervolg gekomen, alhoewel veel mensen daar nog steeds om vragen.

Missen jullie Nederland wel eens?

De een wat meer dan de ander. Natuurlijk de familie en vrienden, Rachel de vriendinnenavonden in de kroeg of het sushirestaurant en Rens het naar Ajax gaan met broer en vrienden. Het leven in Nederland zelf niet, maar meer de personen. Helemaal nu in deze tijd met corona.